Εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο

Πωλείται έξτρα παρθένο ελαιόλαδο σε τιμή χονδρικής προς 16,5 € με ΦΠΑ τα 5 λίτρα.




Το έξαιρετικό αυτό ελαιόλαδο παράγεται από 100% ελιές της Κορωνέικης ποικιλίας.

Που φημίζεται για την ποιότητα,το έντονο άρωμα φρέσκου καρπού,το βαθύ πράσινο χρώμα και την πλούσια,δυνατή γεύση του.

Η επιλογή των καρπών με το πράσινο χρυσοπράσινο χρώμα ο χρόνος συγκομιδής η φροντισμένη καλλιέργεια μας εξασφαλίζουν την διατήρηση όλων των θρεπτικών και γευστικών χαρακτηριστικών του.

Ιδανικό για σαλάτες και για όλα τα πιάτα της Μεσογειακής κουζίνας.

Το ελαιόλαδο είναι από την Κορώνη Μεσσηνίας.

Δωρεάν παράδοση στο σπίτι σας με την αγορά 6 πεντόλιτρων για την περιοχή Αθηνών.

http://www.deliciousandhealth.gr/gr/details.php?id=73

Τα θαυματουργά γιατροσόφια !

Τα φάρμακα είναι πανάκριβα και φυσικά φαρμάκια για τον άνθρωπο που θέλει να είναι υγιής. Η Φύση από την άλλη απλόχερα και δωρεάν διαθέτει ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι γερός και δυνατός αλλά και να ανανήψει από μια ασθένεια που θα προκύψει. Φυσικά και οι φαρμακοβιομηχανίες που διαφεντεύουν ετούτο το μαντρί δεν θέλουν να χάσουν τον έλεγχο του κοπαδιού και φροντίζουν ώστε οι κάτοικοι του μαντριού να μην έχουν πρόσβαση στην γνώση της φύσης. Εσύ από την άλλη φρόντισε ΜΟΝΟΣ σου να αναλάβεις δράση για να παραμείνεις υγιής και γεμάτος ενέργεια, που τόσο φοβούνται. Μάθε λοιπόν και ανέλαβε ΔΡΑΣΗ, ΤΩΡΑ.


Μισή ώρα πριν τον ύπνο μια μικρή κουταλιά ένα καλό μέλι, βοηθά στον ύπνο και ταΐζει τον ενεργοβόρο εγκέφαλο ενώ κοιμάστε.

Μια κούπα χλιαρό νερό με λίγες σταγόνες λεμόνι ή πορτοκάλι όταν ξυπνάτε το πρωί και πριν βάλετε στο στόμα σας οτιδήποτε άλλο.

Για χτύπημα στο κεφάλι βάζουμε βούτυρο όχι πάγο.

Βρεγμένη μπατονέτα με πιπέρι στο αυτί για τον πονόδοντο.

Σε ένα λίτρο βραστό νερό βάζουμε 10 φακελάκια τσάι μέντα το αφήνουμε στο ψυγείο και πίνουμε ένα σφηνάκι κάθε βράδυ πριν τον ύπνο για 1 εβδομάδα (μαύρα ούρα το πρωί) κάνει αποτοξίνωση στον οργανισμό.

Βρασμένη ρίγανη και κανέλα για τον πυρετό.

Βρασμένη ρίγανη για διάρροια και γαστρεντερολογικά.

Δυο τρία κρυσταλλάκια μαστίχα στο νερό για δυσπεψία, να ρίχνει την πίεση (130 ασθένειες).

Γλυκάνισο βρασμένο σαν τσάι για τους πόνους της περιόδου.

Στο κρύωμα βάζουμε δίπλα στο κρεβάτι μας μια φέτα κρεμμύδι με κανέλα για να τραβάει τα μικρόβιο (ιωνιστής).

Μισό κρεμμύδι σε μια λεκάνη ρίχνουμε βραστό νερό και κάνουμε εισπνοές ξεβουλώνει την μύτη.

Όταν μαγειρεύουμε φακές ή σπανάκι ρίχνουμε σταγόνες πορτοκάλι για να αφομοιώνεται το σίδηρο ( όχι φέτα όχι ξύδι). Επίσης ρίχνουμε και λίγο ρύζι για να ολοκληρωθεί η λήψη πρωτεΐνης.

Το κατακάθι του καφέ κάνει καλό πήλινγκ στο πρόσωπο και διώχνει την κυτταρίτιδα από το σώμα.

Σε ένα μπουκάλι βάζουμε χαμομήλι βρασμένο και μια κουταλιά σόδα για φαγούρες και εκζέματα και στην ευαίσθητη περιοχή.

Μαύρο τσάι κάνουμε ποδόλουτρο κάθε βράδυ για 20-30 μέρες για τους μύκητες του δέρματος.

Ποδόλουτρο με 1 κουταλιά σόδα 1 κουταλιά αλάτι χοντρό και 1 κουταλιά πράσινο σαπούνι για τους μύκητες των νυχιών, επίσης λίγες σταγόνες αιθέριου ελαίου αλόης.

Σε ελληνικό καφέ στάζουμε 10 σταγόνες λεμόνι για τις ημικρανίες και τον πονοκέφαλο.

Τσουκνίδα βρασμένη ρίχνει την πίεση.

Χυμό από λεμόνι σκέτο ρίχνει την πίεση.

Εχινάκια μέσα στο φαγητό σαν μπαχαρικό στο τέλος του βρασμού για να παίρνουμε βιταμίνη C (σαν 30 πορτοκάλια) και ενισχύει τον μεταβολισμό.

Ένα κομματάκι μαύρη σοκολάτα δίνει διαύγεια.

Πράσινο αλάτι (με πράσινα γράμματα) δεν προκαλεί φούσκωμα δεν ανεβάζει την πίεση.

Ρόφημα κανέλας ενεργοποιεί τον μεταβολισμό, βάλτε κανέλα και στον καφέ και στο τσάι.

Χυμό από βρασμένο λάχανο για εντριβή σε μέση και αυχένα διώχνει τον πόνο.

Χυμό από τρία λεμόνια και 1 κουταλιά μέλι τα βάζουμε στο ψυγείο και πίνουμε 1 κουταλιά της σούπας κάθε πρωί για απόφραξη των αρτηριών.

Για τους άντρες να γίνεται η ούρηση καθιστοί και μετά το σεξ για να αδειάζει η κύστη και να καθαρίζει.

Όταν πέσει κάποιος κάτω αν είναι με κλειστά μάτια είναι λιποθυμία και του σηκώνουμε τα πόδια σε ορθή γωνία για να πάει αίμα στο κεφάλι. Αν είναι με ανοιχτά μάτια είναι εγκεφαλικό χτυπάμε λίγο την μύτη για να βγει αίμα ή τρυπάμε με μια βελόνα ένα δάχτυλο του αριστερού χεριού εκτός από τον αντίχειρα (πάει κατευθείαν στην καρδιά).

Αν έχει πόνους στο στήθος και χτυπάνε πίσω στην πλάτη και μουδιάζει το χέρι είναι καρδιά βάζουμε μια ασπιρίνη κάτω από την γλώσσα.

Σε έγκαυμα ρίχνουμε οινόπνευμα και μετά απλώνουμε επάνω ασπράδι αυγού δεν αφήνει κανένα σημάδι. Ιδανικός και ο ζελές από αλόη.

Σε δηλητηρίαση από χλωρίνη ή χάπια δίνουμε να πιει ασπράδι αυγού εγκλωβίζει τις ουσίες.

Αν βάλει το παιδί κάτι στην μύτη του βάζουμε να εισπνεύσει πιπέρι και φτερνίζεται και το βγάζει.

Ο καφές με το γάλα κάνει μούχλα στο στομάχι, όπως και η τροφή μανιταριών αλλά και όλες οι ζυμώσεις.

Ο νεσκαφέ είναι χημικό που γίνεται σαν κόλα στο στομάχι. Ειδικά νεσκαφε με νουνού, το απόλυτο δηλητήριο.

http://www.terrapapers.com/?p=3242

Απίστευτα φάρμακα που έχετε όλοι στο σπίτι σας

Απίστευτα φάρμακα που έχετε όλοι στο σπίτι σας και δεν το φαντάζεστε!


1. Γαρύφαλλο.

Αντιμετωπίζει τα κοψίματα...
Ρίξε λίγο γαρίφαλο σε σκόνη πάνω στο κόψιμό σου για να αποφύγεις τον κίνδυνο μόλυνσης. Εκτός από υπέροχο μπαχαρικό, το γαρίφαλο είναι και πλούσιο σε ευγενόλη, ένα χημικό με παράλληλη αντισηπτική και παυσίπονη δράση.
2. Ζάχαρη.

Αντιμετωπίζει το λόξιγκα! Την επόμενη φορά που θα σε ενοχλήσει, πάρε την γλυκιά σου εκδίκηση καταπίνοντας 1 κ. γ. ζάχαρη. Οι ειδικοί πιστεύουν πως η ζάχαρη επιδρά στο νευρομυϊκό σύστημα, που κανονικά θα έδινε εντολή στους μύες του διαφράγματος να συνεχίσουν τις σπασμωδικές συσπάσεις, ήτοι τον λόξιγκα.
3. Ελαιόλαδο.

Αντιμετωπίζει τα εκζέματα! Για να καταπραΰνεις ένα έκζεμα, χρησιμοποίησε λίγο ελαιόλαδο απευθείας στο σημείο όπου εντοπίζεται το πρόβλημα. «Φουλ» σε αντιοξειδωτικά, τα οποία καταπολεμούν τις φλεγμονές που σχετίζονται με το έκζεμα, το ελαιόλαδο είναι η βάση για πολλά εν υδατικά καλλυντικά, όμως όταν χρησιμοποιείται αυτούσιο δεν περιέχει χημικά που μπορεί να προκαλέσουν ερεθισμό, όπως οι κρέμες που βρίσκεις στο εμπόριο. Και όχι μόνο. Το ελαιόλαδο βοηθά και στην επανόρθωση της επιδερμίδας, εμποδίζοντας τη δημιουργία ρυτίδων ή καφέ «λεκέδων». Με ένα κομμάτι βαμβάκι τρίψε ελαφρά 1 κ.γ. ελαιόλαδο στο επίμαχο σημείο. Σε σοβαρά περιστατικά, μετά την επάλειψη με λάδι τύλιξε το σημείο με πλαστική μεμβράνη και άσε την σε όλη τη διάρκεια της νύχτας για καλύτερη ενυδάτωση.
4. Βότκα.

Αντιμετωπίζει την κακοσμία των ποδιών! Αν τα πόδια σου μυρίζουν κάτι λιγότερο από ευχάριστα, μπορείς να έχεις θεαματικά και... μυρωδικά αποτελέσματα, αν τα τρίψεις με ένα πανάκι βουτηγμένο σε βότκα. Γρήγορα θα απαλλαγείς από τη δυσάρεστη οσμή. Κάνει την ίδια δουλειά με το οινόπνευμα για εντριβές (που μπορείς να χρησιμοποιήσεις αν προτιμάς να απολαύσεις το ποτάκι σου). Η βότκα περιέχει αλκοόλ που είναι αντισηπτικό και δημιουργεί ξηρότητα, οπότε καταστρέφει τους μύκητες και τα βακτήρια που ευθύνονται γι' αυτές τις απαίσιες μυρωδιές, καταπολεμώντας παράλληλα την υγρασία που ευνοεί την ανάπτυξή τους.
5. iPod.

Αντιμετωπίζει την υψηλή αρτηριακή πίεση! Τριάντα λεπτά κατάλληλης μουσικής κάθε μέρα μπορούν να κατεβάσουν την υψηλή αρτηριακή πίεση σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Παν/μίου της Φλωρεντίας στην Ιταλία. Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως τα άτομα που ακολουθούσαν φαρμακευτική αγωγή για την πίεση, την έριξαν ακόμα περισσότερο ακούγοντας απαλή μουσική και αναπνέοντας αργά. Η συστολική πίεση (το πρώτο νούμερο που εμφανίζεται στη μέτρηση) έπεσε κατά 3,2 μονάδες σε μία εβδομάδα, ενώ ένα μήνα μετά είχε μειωθεί κατά 4,4.
6. Κυδώνι.

Αντιμετωπίζει την αιμορραγία των ούλων! Κόψε ένα κυδώνι και ρίξ' το σε λευκό κρασί. Άφησε το για 1 βδομάδα. Χρησιμοποίησε το για να κάνεις πλύσεις. Έχει αιμοστατικές ιδιότητες.
7. Φυτικό λάδι.

Αντιμετωπίζει το συχνό σπάσιμο των νυχιών! Μήπως τα εύθραυστα νύχια σου σε ταλαιπωρούν και σε κάνουν να ντρέπεσαι για την εμφάνισή τους; Υπάρχει λύση! Για να αποκτήσεις μακριά και γερά νύχια, πρέπει να λύσεις το πρόβλημα της αφυδάτωσης. Εκτός από μια καλή ενυδατική κρέμα για τα χέρια που επιβάλλεται να χρησιμοποιείς σε καθημερινή βάση, δοκίμασε και μια θεραπεία νυκτός με σίγουρα αποτελέσματα: Πριν πέσεις για ύπνο, άλειψε τα χέρια σου με φυτικό λάδι και μετά φόρεσε πλαστικά γάντια μίας χρήσης. Ενώ εσύ κοιμάσαι, τα γάντια θα βοηθήσουν το λάδι να εισχωρήσει στο δέρμα σου, προσφέροντας στις ταλαιπωρημένες παλάμες και τα νύχια σου έξτρα ενυδάτωση.
8. Παγωτό.

Αντιμετωπίζει το κάψιμο στη γλώσσα! Σίγουρα σου έχει συμβεί πολλές φορές: ήπιες την πρώτη γουλιά από τον ελληνικό καφέ σου ή δάγκωσες την καυτή πίτσα και κατακάηκες... Ο ιστός στο επάνω εσωτερικό του στόματος είναι εξαιρετικά λεπτός γι' αυτό και πολύ ευαίσθητος στις καυτές τροφές. Αν δεν είχες υπομονή να κρυώσει λίγο το τυρί στην πίτσα σου, ανακουφίσου στη στιγμή με μια κουταλιά παγωτό ή παγωμένο γιαούρτι. Ένα παγωμένο αναψυκτικό ή ένα παγάκι στο στόμα θα σε σώσουν επίσης, αρκεί να βγάλεις το παγάκι πριν αρχίσεις να πονάς για τον αντίθετο λόγο!
9. Μέντα ή κανέλα.

Αντιμετωπίζει το άγχος από το κυκλοφορικό! Σε μια έρευνα που διεξήγαγε η NASA, οι επιστήμονες του Παν/μίου Wheeling κατέγραψαν τις αντιδράσεις 25 φοιτητών που υποβλήθηκαν σε έντονες συνθήκες οδήγησης. Εκείνοι που μασούσαν τσίχλα μέντας δήλωσαν πως η αίσθηση κόπωσης και το άγχος μειώθηκε κατά 20%. Η μέντα και η κανέλα ελάττωσαν τη νευρικότητα κατά 25%, αύξησαν τα αντανακλαστικά κατά 30% και έκαναν τη διαδρομή να φαίνεται συντομότερη κατά 30%. Αντιπαθείς τις τσίχλες; Τοποθέτησε αρωματικά κανέλας ή μέντας στο αυτοκίνητό σου.
10. Πατάτα.

Αντιμετωπίζει τα εξανθήματα! Οι ουσίες που μπορούν να προκαλέσουν εξανθήματα είναι αρκετές - από τη χρήση ακατάλληλων προϊόντων μέχρι τα απορρυπαντικά ή τα φυτά. Είτε προκαλούν κοκκινίλες στο δέρμα και κνησμό είτε πυορροούν. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι είναι εξαιρετικά ενοχλητικά. Για να ανακουφιστείς, φτιάξε χυμό πατάτας. Πώς; Αποχύμωσε 2 πατάτες και βούτηξε μια γάζα στο χυμό.
11. Μπαλάκι του τένις.

Αντιμετωπίζει πονεμένα πόδια! Για ένα ευχάριστο και εντελώς δωρεάν μίνι μασάζ στα ταλαιπωρημένα σου πόδια, βγάλε τα παπούτσια και τις κάλτσες σου και κύλισε κάθε πατούσα σου πάνω σε ένα μπαλάκι του τένις ή του γκολφ. Για έξτρα ανακούφιση χρησιμοποίησε ένα μπουκάλι παγωμένο νερό.
12. Λεμόνια ή ελιές.

Αντιμετωπίζουν την ταξιδιωτική ναυτία! Η ταξιδιωτική ναυτία αυξάνει την έκκριση σάλιου, που εντείνει την αίσθηση αδιαθεσίας. Οι ελιές περιέχουν τανίνες, συστατικά, τα οποία στεγνώνουν το στόμα και ανακουφίζουν από τα συμπτώματα. Μόλις νιώσετε ότι κάτι δεν πάει καλά, ρίξτε 2 ελιές στο στόμα σου ή πιείτε το χυμό από ένα κομμάτι λεμόνι!
13. Μολύβι.

Αντιμετωπίζει τον πονοκέφαλο! Όταν αγχώνεστε ή έχετε νεύρα, το πιθανότερο είναι ότι σφίγγετε ασυναίσθητα τα σαγόνια και τα δόντια σας, σωστά; Δυστυχώς, η κίνηση αυτή «τεντώνει» τους μυς που συνδέουν τα σαγόνια με τους κροτάφους και είναι αρκετή για να προκαλέσει πονοκέφαλο. Την επόμενη, λοιπόν, φορά που θα βρεθείτε στα πρόθυρα της κρίσης, τοποθετήστε ένα μολύβι ανάμεσα στα δόντια σας, αλλά χωρίς να το δαγκώνετε. Μ' αυτό τον τρόπο ξεκουράζετε τους μυς από την ένταση και γλιτώνετε τον πονοκέφαλο.
14. Γιαούρτι.

Αντιμετωπίζει τη δυσάρεστη αναπνοή! Πολυάριθμες εργαστηριακές έρευνες έχουν δείξει το εξής παράδοξο: τα ζωντανά βακτήρια που περιέχει το γιαούρτι μπορούν να καταπολεμήσουν τη δυσάρεστη αναπνοή - η οποία προκαλείται από βακτήρια! Φαίνεται πως οι «καλοί» οργανισμοί που ζουν στο γιαούρτι εξουδετερώνουν τους «κακούς» που κατοικούν στο στόμα μας και είναι υπεύθυνοι για την κακοσμία του στόματος.
15. Listerine.

Αντιμετωπίζει τις φουσκάλες! Το κλασικό συστατικό για δροσερή αναπνοή -και ένα πολύ δυνατό αντισηπτικό- κάνει και για τις φουσκάλες. Πότισε με το στοματικό διάλυμα ένα κομμάτι βαμβάκι και πίεσέ το ελαφρά πάνω στο σημείο τρεις φορές τη μέρα μέχρι η φουσκάλα να ξεραθεί και να μη σε πονάει πια.
16. Μελισσόχορτο.

Αντιμετωπίζει τον έρπη ζωστήρα! Το μελισσόχορτο ή lemon balm είναι το πιο αποτελεσματικό βότανο για την αντιμετώπιση του έρπη ζωστήρα (έναν τύπο ιού του έρπητα, που όμως δεν έχει σχέση με το συνώνυμο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα), αφού διαθέτει αντιβιοτικές ιδιότητες που δρουν κατά του ιού. Βράστε 2 με 4 κουταλιές μελισσόχορτο, άστε το να κρυώσει και μετά χρησιμοποιήστε ένα κομμάτι βαμβάκι για να ταμπονάρετε με το βότανο το οίδημα αρκετές φορές τη μέρα.
17. Γλυκόριζα.

Αντιμετωπίζει τους κάλους και τα κότσια! Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, η γλυκόριζα περιέχει συστατικά που μοιάζουν με οιστρογόνα και έχουν την ιδιότητα να μαλακώνουν τα σκληρά μέρη στους κάλους και τα κότσια, που μας ταλαιπωρούν. Διαβάστε τη συνταγή για να φτιάξετε στο σπίτι σας τη θεραπευτική κρέμα εύκολα και απλά: Θα αλέσετε μερικά κομμάτια γλυκόριζας, θα τα ανακατέψετε με 1/2 κ. γλ. βαζελίνη και, τέλος, θα τρίψετε το μίγμα στα προβληματικά σημεία.
18. Μήλο.

Αντιμετωπίζει το κιτρίνισμα των δοντιών! Ποια ήταν η πρώτη παροιμία που μάθαμε όταν ήμασταν μαθητές στο σχολείο; «Ένα μήλο την ημέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα». Σωστά! Επιπλέον, τα τραγανά φρούτα, όπως τα μήλα, και τα λαχανικά δρουν σαν... μικρές οδοντόβουρτσες όταν τα μασάμε. Ο λόγος, όπως εξηγούν οι ειδικοί, είναι ότι διαθέτουν μια φυσική καθαριστική δράση που απομακρύνει τους λεκέδες από το σμάλτο των δοντιών.
19. Μονωτική ταινία.

Αντιμετωπίζει τις μυρμηγκιές! Κι όμως πιάνει! Αν καλύψετε τη μυρμηγκιά σας με ένα κομμάτι μονωτικής ταινίας θα έχετε πολύ καλά αποτελέσματα! Για να το κάνετε σωστά, καθαρίστε πρώτα την περιοχή. Μετά κόψτε ένα κομμάτι μονωτικής ταινίας λίγο μεγαλύτερο απ΄ τη μυρμηγκιά. Ανά 3 μέρες βγάζετε την ταινία και απομάκρυνε τα νεκρά κύτταρα τρίβοντας με ελαφρόπετρα ή λίμα. Συνεχίστε μέχρι να εξαφανιστεί. Τα χημικά της ταινίας σκοτώνουν τη μυρμηγκιά.
20. Μαγειρική σόδα.

Αντιμετωπίζει την ουρολοίμωξη! Με τα πρώτα συμπτώματα, διαλύστε ½ κ.γ. μαγειρική σόδα σε 1 ποτήρι νερό και πιείτε το. Συνεχίστε να το πίνετε μία φορά τη μέρα μέχρι να καταφέρετε να πατε στο γιατρό για να σας γράψει αντιβίωση. Η μαγειρική σόδα αυξάνει την αλκαλικότητα στο περιβάλλον της.
http://www.katohika.gr/2012/03/blog-post_3350.html

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων



Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη, σίγουρα θα τους τρομάζαμε με τον πλούτο και την ποικιλία των εδεσμάτων που θα τους προσφέραμε. Εξαιτίας του ότι δεκάδες από τις σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στους αρχαίους Έλληνες, όπως η πατάτα λ.χ. από τα βασικότερα είδη της σημερινής διατροφής έγινε γνωστή στους Ευρωπαίους το 1530 και οι Έλληνες γεύτηκαν τη νοστιμιά της 300 χρόνια αργότερα, το 1832.
Άγνωστα επίσης ήταν στους προγόνους μας και γενικά στους Μεσογειακούς λαούς, το ρύζι, η ζάχαρη, το καλαμπόκι, ο καφές, οι ντομάτες και τα ζαρζαβατικά (μελιτζάνες, πιπεριές, μπάμιες) τα πορτοκάλια και τα λεμόνια, το κακάο και διάφορα μπαχαρικά, τα ποικίλα ποτά, ακόμη και το ούζο- αφού φαίνεται να αγνοούσαν τον τρόπο της απόσταξης- τα ζυμαρικά, και ένα πλήθος από διάφορα αγαθά, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές μας.
Αλλά, παρ’ όλες τις ελλείψεις τόσων βασικών αγαθών, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν καλοφαγάδες.

Στα συμπόσιά τους τα τραπέζια ήταν βαρυφορτωμένα και το κρασί έρεε άφθονο.
Σ’ ένα πλούσιο δείπνο (περίπου τον 5ο π.Χ. αιώνα) μπορούσε κανείς να δει τυρί της Αχαΐας, σύκα και μέλι της Αττικής, «αίθοπα οίνο» από τη Χίο και τη Λέσβο, θαλασσινά από τις πλούσιες ακτές της Εύβοιας, δαμάσκηνα από τη Δαμασκό της Συρίας, κριθαρένιο ψωμί από την Πύλο, φάβα ή ζωμό από μπιζέλια, τηγανίτες βουτηγμένες στο λάδι και γαρνιρισμένες με μέλι, τυρί αλογίσιο, που έτρωγαν μόνο οι «πολεμοχαρείς», βραστούς βολβούς, ραπάνια για να φεύγει το μεθύσι και βέβαια τις πίτες της Αθήνας, καύχημα της πόλης, παραγεμισμένες με τυρί, μέλι και διάφορα «νωγαλεύματα».
Όλα αυτά τα εδέσματα της Αρχαίας Ελλάδας και ο «τρόπος» διατροφής των αρχαίων Ελλήνων προσελκύουν αρκετούς ανθρώπους της εποχής μας να αναζητούν λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων.
Λιτοδίαιτοι και Καλοφαγάδες

Αν και υπήρχαν κάποιοι Έλληνες που στα συμπόσιά τους και γενικότερα η τροφή τους αποτελούνταν από ποικίλα εδέσματα, η Αθήνα και γενικότερα η Αρχαία Ελλάδα αντιμετώπιζε πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα: την φτώχεια, η οποία είχε γίνει παντοτινός σύντροφος των Αρχαίων Ελλήνων.
Το άγονο έδαφος της Ελλάδας, η δυσκολία στις συγκοινωνίες και βέβαια οι πολύχρονοι πόλεμοι είχαν όπως ήταν φυσικό μεγάλη επίπτωση και στη διατροφή των αρχαίων.

Σ’ αυτό συντελούσε και η περιορισμένη παραγωγή της ελληνικής γης.
Η Αττική ήταν πολύ «λεπτόγεως» (άπαχη γη) και εξαιτίας του μεγάλου προβλήματος του νερού η παραγωγή της ήταν αρκετά μικρή. Τα κύρια γεωργικά προϊόντα της αρχαίας Ελλάδας ήταν το κριθάρι, το σιτάρι, το κρασί, το λάδι και οι ελιές. Στην Αττική έβγαινε επίσης μέλι και σύκα που ήταν το πιο εκλεκτό φρούτο για τους αρχαίους.
Το λάδι το χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για τα φαγητά τους, αλλά και για το φωτισμό, για την παρασκευή φαρμάκων και καλλυντικών και ήταν απαραίτητο για τους αθλητές, που το άλειφαν στα κορμιά τους στις παλαίστρες.
Οι Αθηναίοι ήταν οι διασημότεροι για την ολιγοφαγία τους, γι’ αυτό βγήκε και η έκφραση «αττικηρώς ζην».
Γενικά όμως οι αρχαίοι ήταν λιτοδίαιτοι, γι’ αυτό και είχαν αυτοχριστεί «μικροτράπεζοι» και «φυλλοτρώγες».
Ο πολύτιμος άρτος των Αρχαίων

Τα δημητριακά αποτελούσαν την κύρια βάση της διατροφής για τους αρχαίους. Αλλά τόσο το σιτάρι όσο και το κριθάρι δεν ήταν σε αφθονία για τους Αθηναίους, έτσι αναγκάζονταν να το εισάγουν από άλλα μέρη.
Το αλεύρι από κριθάρι, ζυμωμένο σε γαλέτες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό ψωμί και ονομαζόταν μάζα.
Στη ζύμη του ψωμιού έβαζαν διάφορα καρυκεύματα, όπως μάραθο, δυόσμο και μέντα ακόμη, για να πάρει το ψωμί μια διαφορετική νοστιμάδα. Και φυσικά, έβαζαν το απαραίτητο αλάτι.
Ακόμη οι αρχαίοι είχαν τα εξής είδη ψωμιού:

Το σιμιγδαλένιο, το ψωμί από χοντράλευρο, το ψωμί από διάφορα γεννήματα, από ένα είδος σίκαλης της Αιγύπτου και το «ψωμί από κεχρί».

Λόγω της μεγάλης «αγάπης» των Αθηναίων για το ψωμί, του έδιναν διάφορα ονόματα, ανάλογα με τον τρόπο που ψηνόταν, όπως:
«Ιπνίτης» ήταν το ψωμί που έψηναν μέσα σε θερμή σκάφη.

«Εσχαρίτης» το ψωμί που ψηνόταν στις σχάρες.
«Άρτο τυρόεντα» τυρόπιτα θα τον λέγαμε σήμερα.

«Κριβανίτης άρτος» γινόταν από σιμιγδάλι.
Το «όφωρος» ήταν ένα γλύκισμα από ζύμη, σουσάμι και μέλι. Βέβαια αναφέρονται και από τους αρχαίους και διάφορα άλλα είδη ψωμιού.


Γνωστές επίσης ήταν και οι λαγάνες.

Και οι Αθηναίοι φουρνάρηδες είχαν καλή φήμη, για τα γλυκίσματα και τις πίτες τους.
Οι αρχαίοι εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από εμάς σήμερα την ύπαρξη του ψωμιού, και θεωρούσαν πως η μεγάλη ποικιλία του ψωμιού ήταν πολυτέλεια, αφού συνήθιζαν να τρώνε μόνο ένα κομμάτι κριθαρένια μπομπότα.
«Εγώ προσωπικά πιστεύω πως αυτή η αγαπητή συνήθεια των αρχαίων δηλαδή η μεγάλη ποικιλία ψωμιού που χρησιμοποιούσαν οφείλεται στο ότι το κριθάρι και το σιτάρι ήταν δύο από τα κύρια γεωργικά προϊόντα της Αρχαίας Ελλάδας και προσπαθούσαν να τα αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν».
Εδέσματα και συνταγές
Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν στα γεύματα και στα δείπνα τους, τα τραπέζια να είναι πλούσια. Αποτελούνταν συνήθως από ψωμί, γλυκίσματα, φρούτα, ελιές, πίτες, κρέατα και χορταρικά. Φυσικά και από άφθονο κρασί.
Από τα όσπρια, γνωστά στους αρχαίους ήταν τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβύθια ( που τα προτιμούσανε ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά, που τα έτρωγαν, συνήθως, σε πουρέ (έτνος).

Οι Αθηναίοι συνήθιζαν να έχουν στα σπίτια τους μεγάλη ποικιλία τροφών όπως ψωμί, λουκάνικα, σύκα, γλυκίσματα, μέλι, τυρί, τρυφερά χταπόδια, τσίχλες, σπουργίτια και άλλα πολλά.
Ένα σπίτι όμως με τόσα αγαθά θα ξεπερνούσε και τα σημερινά σούπερ-μάρκετς.

Ένα από τα πιο απαραίτητα αγαθά σ’ ένα σπίτι ήταν το λάδι. Κάτι που, όπως σημειώσαμε, ήταν απαραίτητο και στις παλαίστρες, για ν’ αλείφουν οι αθλητές τα κορμιά τους.
Φημισμένα ήταν τα λάδια της Σάμου και της Ικαρίας.
Οι αρχαίοι συνήθιζαν να βγάζουν λάδι από άγουρες ελιές, που το προτιμούσανε στις σαλάτες τους. Επίσης από τα αμύγδαλα και τα καρύδια έβγαζαν ένα είδος λαδιού, καλό για τα γλυκίσματά τους.

Από τα απαραίτητα επίσης στο καθημερινό τραπέζι των αρχαίων ήταν το γάλα και το τυρί, που ήταν όμως δύο σπάνια αγαθά. Μάλιστα οι διαιτολόγοι συνιστούσαν, για τους αθλητές, το μαλακό τυρί.
Πολλές φορές για να πήξει καλά το τυρί, έβαζαν μέσα στο γάλα, που έβραζε, ένα κωνοροειδές φυτό, κνήκον ή οκνήκος.
Φυσικά, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια ήταν στο καθημερινό μενού. Ορισμένοι όμως θεωρούσαν αυτό το είδος διατροφής χωριάτικο (όπως το ίδιο γίνεται και σήμερα, στις μέρες μας, κάποιοι περιφρονούν πολύτιμες τροφές για τη ζωή μας, μόνο και μόνο από το άκουσμά τους, την εμφάνισή τους αλλά και την «διασημότητά» τους).

Από τα εκλεκτότερα εδέσματα ήταν οι κοχλιοί, τα σαλιγκάρια, που τα έτρωγαν οι Κρητικοί.
Τα μικρά πουλιά, σπίνους, τσίχλες, ακόμη και τους λαγούς, αφού τα ψήνανε, τα διατηρούσανε μέσα σ’ ευωδιαστό λάδι. Μάλιστα, το παραγεμίζανε με διάφορα καρυκεύματα, κάτι που συνηθίζεται και σήμερα στα χωριά της Μάνης.
Για τους φτωχούς ανθρώπους οι σούπες ήταν το πιο συνηθισμένο καθημερινό φαγητό. Έτρωγαν βέβαια και ψαρόσουπες, που η πλούσια όμως τάξη της απέφευγε!

Ένας ζωμός που ευχαριστούσε ιδιαίτερα τον Ηρακλή ήταν ο ζωμός από μπιζέλια.
Στα χορταρικά έριχναν μια σάλτσα φτιαγμένη από λάδι, δριμύ ξύδι, διάφορα καρυκεύματα, ακόμη και μέλι.
Τα θαλασσινά που προτιμούσε ο λαός, ήταν οι σαρδέλες του Φαλήρου, το πιο συνηθισμένο θαλασσινό, μαζί με κριθαρένιο ψωμί. Αντίθετα, τα χέλια, ήταν πανάκριβα, περίπου τον 5ο αι. π.Χ.

Οι Έλληνες έτρωγαν συχνότερα ψάρι από κρέας.

Το πιο διαδεδομένο πρωινό ρόφημα, αφού βέβαια αγνοούσαν τον καφέ, ήταν το γάλα, κυρίως το κατσικίσιο, κι ένα ανακάτεμα από χλιαρό νερό και μέλι, που προκαλούσε ιδιαίτερη ευχαρίστηση.

Στις κωμωδίες του Αριστοφάνη αναφέρονται εδέσματα που μας ξενίζουν.
Στους «Ιππείς» μιλάει για «ξίγκι βοδινό ψημένο μέσα σε συκόφυλλα». Αναφέρεται επίσης ο «κάνδυλος» ένα ανακάτεμα από μέλι, γάλα, τυρί και λάδι, του «μυττωτό», ένα είδος σκορδαλιάς με πράσα, σκόρδα, τυρί και μέλι.

Βέβαια πολλοί ήταν αυτοί που στα έργα τους πρόσθεσαν «μια γεύση κουζίνας» ανέφεραν δηλαδή συνταγές και εδέσματα της εποχής, γιατί γνώριζαν πως οι αρχαίοι έχουν αδυναμία σ’ αυτά, έτσι θα έβρισκαν τα έργα τους πιο ελκυστικά.
Στις θυσίες τους ετοίμαζαν και ένα είδος πλακούντος, κάτι δηλαδή σαν πίτα, που το’ λεγαν «πελανό». Ήταν ένα παχύρρευστο κράμα από αλεύρι, μέλι και λάδι.

Άλλα εδέσματα: «Έκχυτος», που αναφέρεται σ’ ένα επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας, ήταν ένα μείγμα από αλεύρι και ψημένο τυρί, που το έριχναν σε ειδικά καλούπια και τα γέμιζαν με κρασί μελωμένο.
«Κάνδαυλος», ένα είδος φαγητού της Μικράς Ασίας, κυρίως στην περιοχή της Λυδίας, με ό,τι ερεθιστικό καρύκευμα κυκλοφορούσε.

«Μυττωτός» πίτα με τυρί, ανακατεμένο με μέλι και σκόρδα.
Βέβαια, οι πιο περίφημες πίτες ήταν της Αθήνας, καύχημα της πόλης, και γινόταν με μέλι, τυρί και λάδι, αλλά έβαζαν μέσα και διάφορα καρυκεύματα.
Ακόμη, οι Αθηναίοι απέφευγαν να αρχίζουν το γεύμα τους ή το δείπνο με σούπα (γιατί πολύ πιθανόν να τους κοβόταν η όρεξη για φαγητό).

Αν και οι Αθηναίοι φρόντιζαν να μη λείπει τίποτα από το σπίτι τους, δηλαδή χρήσιμα αγαθά, όπως τρόφιμα, δεν πρέπει να ξεχνούμε την φτώχεια που επικρατούσε στην Ελλάδα και ήταν ο παντοτινός σύντροφος των Ελλήνων. Η έλλειψη και η ακρίβεια των τροφίμων ανάγκαζε πολλούς να μην πετάνε τίποτα από τα περισσεύματα των δείπνων.
Το σπαρτιατικό μενού δεν συγκινούσε βέβαια τους Έλληνες. Ακόμη και στις γιορτινές μέρες δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Έφτανε ένα βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και καμιά πίτα γλυκιά για να ενθουσιάσει τους Σπαρτιάτες, που το καθημερινό τους ήταν μια κούπα από «μέλανα ζωμό» κι ένα κομμάτι ψωμί.

Αλλά ελάχιστοι μπορούσαν να αντέξουν τη σπαρτιατική λιτότητα. Γι’ αυτό και οι Σπαρτιάτες, πολύ πιθανόν να φάνταζαν ήρωες μπροστά σε κάποιους άλλους Έλληνες και συγκεκριμένα Αθηναίους που ήθελαν να ζουν μέσα στην πολυτέλεια και να μην λείπει κανένα είδος τροφής και ποτού από τα σπίτια τους.
Λαχανικά και όσπρια
Τα λαχανικά στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στην αρχαία Αθήνα, ήταν σε σπουδαία ζήτηση, κι όχι μόνο για τους οπαδούς του Πυθαγόρα, που τα προτιμούσαν, μια κι απέφευγαν να τρώνε όσα έχουν ζωή.
Ο Πλάτων, στην ιδιωτική του ζωή ακολουθούσε την «πυθαγόρειο δίαιτα». Που ήταν μια καθαρή χορτοφαγία κι έδειχνε ευχαριστημένος τρώγοντας λαχανικά. Πίστευε πως η δίαιτα, είναι η πηγή της υγείας και των καλών ηθών, δύο παραγόντων που κάνουν τα κράτη υγιή και ρωμαλέα, υλικώς, ηθικώς και ψυχικώς.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι όμως δύσκολα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τις «φυτοφαγικές» οδηγίες του Πλάτωνα αφού τα λαχανικά είχαν γίνει για τους Αθηναίους από τα σπάνια αγαθά. Πολλά σπίτια όμως, κυρίως στα περίχωρα φρόντιζαν να έχουν χωράφια, κήπους, στους οποίους καλλιεργούσαν σκόρδα, κρεμμύδια, κουκιά, φασόλια, μπιζέλια, λούπινα, βολβούς, μαρούλια, αρακά, αγκινάρες, βλίτα, ρεβίθια και φακές. Τα μανιτάρια, τα μάραθα, τα σπαράγγια και διάφορα άλλα χορταρικά, τ’ αναζητούσαν στις ακροποταμιές, στα χωράφια και στις άκρες των δρόμων. Φαγώσιμες ήταν ακόμη και οι τρυφερές τσουκνίδες.

Φυσικά, είχαν σέλινο, άνηθο και δυόσμο, για να «καρυκεύουν» τα φαγητά τους. Μάλιστα στους αγώνες της Νεμέας γινόταν στεφάνωμα με σέλινο.
Τα κολοκυνθοειδή ήταν περισσότερο γνωστά στην Αίγυπτο, όπως τα πεπόνια (πέπων) και τ’ αγγούρια (σικυός). Μάλιστα υπήρχαν τριών ειδών αγγούρια, τα οποία είναι το λακωνικόν, ο σκυταλίας και το βοιωτικόν. Απ’ αυτά καλύτερα είναι τα λακωνικά όταν ποτίζονται, ενώ τ’ άλλα δεν πρέπει να ποτίζονται. Επίσης, τα αγγούρια έβγαιναν πιο δροσερά αν, πριν φυτευτούν οι σπόροι, μείνουν για λίγο μέσα στο γάλα ή σε διαλυμένο στο νερό μέλι.

Τα σκόρδα, ακόμη, ήταν απαραίτητα για τους αρχαίους αφού ήταν συμπλήρωμα για κάθε σαλάτα τους. Όπως επίσης και τα κρεμμύδια.
Γενικά τα χορταρικά τα σερβίρανε με μια σάλτσα φτιαγμένη από λαδόξυδο και διάφορα καρυκεύματα.

Οπωσδήποτε η απουσία της ντομάτας στερούσε πολλά από την Αθηναία νοικοκυρά. Τα μανιτάρια όμως, αν και ήταν νοστιμότατα και περιζήτητα, όλοι τα φοβούνταν για το δηλητήριό τους.
Παρόλα αυτά, ένα περιβολάκι γεμάτο με δέντρα και λαχανικά ήταν όνειρο για τους αρχαίους.
Ακόμη και οι βασιλιάδες το λαχταρούσαν. Συγκεκριμένα ο Άτταλος ο Γ΄, ο φιλότεχνος βασιλιάς της Περγάμου, που κληροδότησε το βασίλειό του στη Ρώμη (το 133 π.Χ.), εύρισκε ευχαρίστηση στο λαχανόκηπό του, όπου, εκτός των άλλων, καλλιεργούσε νοσκύαμο, ελλέβορο και κώνειο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως καλλιεργούσε αυτά τα φυτά γιατί έκανε έρευνες για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Άλλοι όμως παρατηρούν ότι αυτό που ενδιέφερε περισσότερο το φιλότεχνο βασιλιά ήταν η δραστικότητα τους ως δηλητηρίων, που, όπως λεγόταν φρόντιζε να στέλνει στους «φίλους» του.

Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται να αγαπούσαν τα λαχανικά και γι’ αυτό να λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους ένα λαχανόκηπο. Βέβαια, αν θεωρήσουμε πως είναι αληθές αυτό που παρατήρησαν κάποιοι για το λαχανόκηπο του Αττάλου (πως, δηλαδή ενδιαφερόταν για τη δραστικότητα των φυτών), θα καταλάβουμε πως οι αρχαίοι δε λαχταρούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλοι ένα λαχανόκηπο για τον ίδιο λόγο. Κάποιοι, -οι περισσότεροι- τους χρειάζονται για να τραφούν από αυτούς και να ζήσουν και άλλοι για να σκοτώσουν.

Βέβαια, τα λαχανικά ήταν απαραίτητα για τη ζωή τους.
Από τα λαχανικά όμως των αρχαίων τα κουκιά είτε βρασμένα, είτε ψημένα, είτε σε πουρέ (έτνος), ήταν το πιο αηδιαστικό φαγώσιμο, για τους οπαδούς του Πυθαγόρα. Κι όχι μόνο, τα κουκιά ήταν πρόβλημα και για τους Αιγύπτιους.

Τα υπόλοιπα όμως λαχανικά ήταν νόστιμα σε όλους, πιστεύω.
Νωγαλεύματα-μπαχαρικά

Νωγαλεύματα έλεγαν οι αρχαίοι τα γλυκά φαγητά και γενικά κάθε λιχουδιά.
Οι Έλληνες φαίνεται να έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στα αρτύματα και στα διάφορα καρυκεύματα, που έδιναν πικάντικες γεύσεις στα φαγητά τους. Έτσι ένα σπίτι της Αθήνας φρόντιζε, να έχει πάντα στα ράφια του, αλάτι (άλας), ρίγανη (ορίγανο), ξύδι (όξος), θυμάρι (θύμον), σουσάμι (σύσαμο), σταφίδες, κάππαρη, αυγά, αλίπαστα, κάρδαμο, συκόφυλλα, κύμινο, ελιές, σίλφιο, πετιμέζι, σκόρδα και διάφορα άλλα.

Ένα μενού με ορεκτικά και γλυκίσματα που θα ενθουσίαζε και τους σημερινούς καλοφαγάδες.
Ένα γλύκισμα τους ήταν βέβαια οι μελόπιτες, τις οποίες, έλεγαν γενικά «μελιτούττα». Σε προτίμηση όμως είχαν κι ένα γλύκισμα από λιναρόσπορους και μέλι, τη «χρυσόκολλα». Ένα άλλο γλύκισμα που λεγόταν «έκχυτο» φτιαχνόταν από αλεύρι και τυρί ψημένο, μέσα σε καλούπια και ήταν περιχυμένο με κρασί μελωμένο.

Επίσης ένα άλλο γλύκισμα γινόταν με αλευρωμένο γάλα, που, όταν έμπαινε σε ειδικά κύπελλα, γαρνιρόταν με μέλι και πασπαλιζόταν με σουσάμι.
Οπωσδήποτε όμως τα πιο συνηθισμένα γλυκίσματα ήταν οι γαλατόπιτες.
Από τα καρυκεύματα, το πιο περιζήτητο αλλά και το πιο σπάνιο ήταν το μαύρο πιπέρι. Επίσης στόλιζαν τα φαγητά τους με σμύρνα, κάππαρη, ρίγανη, δυόσμο, κύμινο και διάφορα άλλα.

Όμως εκείνοι οι έμποροι που τολμούσαν να φέρουν στην Αθήνα πιπέρι ή άλλα μπαχαρικά, από τις αγορές της Ανατολής, κινδύνευαν να κατηγορηθούν σαν κατάσκοποι του βασιλιά των Περσών.
Αφού παρατηρείται ακόμη πως το πιπέρι είναι ξενικό όνομα, γιατί κανένα ελληνικό όνομα, εκτός από το μέλι, δεν τελειώνει σε «ι».

Παρόλα αυτά όμως βλέπουμε πως οι Έλληνες έχουν πλούτο μπαχαρικών και γλυκισμάτων.
Το Μέλι

Μια και η ζάχαρη ήταν άγνωστη στους αρχαίους, το μέλι ήταν κάτι από τα απαραίτητα για την καθημερινή διατροφή τους και βέβαια για τα γλυκίσματά τους που ήταν αγαπητά σε όλους.
Το μέλι ήταν γι’ αυτούς θείο δώρο, αφού πίστευαν πως έπεφτε από τον ουρανό, με την πρωινή δροσιά, πάνω στα λουλούδια και στα φύλλα και από εκεί το μάζευαν οι μέλισσες.

Την άποψη αυτή, σήμερα θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε αφελή, τότε όμως το μέλι ήταν τόσο πολύτιμο και απαραίτητο γι’ αυτούς, που κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο.

Τις θρεπτικές ιδιότητες του μελιού, δεν τις αγνοούσε φυσικά κανένας, γι’ αυτό, σε κάθε περίπτωση, όλο έπαινοι ακούγονταν. Κι εξυμνούσαν, κυρίως, το μέλι της Αττικής, το περίφημο θυμαρίσιο μέλι. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως μόνο στην Αττική υπήρχε μέλι.

Η μελισσοκομία ανθούσε σε πολλά μέρη, στα νησιά και στην Αίγυπτο.
Το μέλι ήταν τόσο σημαντικό για τους αρχαίους, που αρκετές φορές γέμιζαν μεγάλους αμφορείς με αυτό και τ’ ανακάτευαν με κρασί για να κάνουν τις σπουδές, τόσο στους θεούς που τιμούσαν, όσο και στις ψυχές των νεκρών.

Καταλαβαίνουμε έτσι, μετά από αυτό, πόσο πολύτιμη θεωρούσαν την αξία του.
Τα φρούτα

Η αγάπη των αρχαίων για τα φρούτα θεωρείται φυσικά αναμφισβήτητη, αφού ήταν απαραίτητα για τη διατροφή τους. Για να υπάρχουν όμως τα φρούτα απαραίτητο ήταν το γλυκό μεσογειακό κλίμα που ευνοούσε την ανάπτυξη όλων σχεδόν των δέντρων.

Παρόλα αυτά, ορισμένα φρούτα, όμως, όπως είναι τα πορτοκάλια, τα βερίκοκα, τα μανταρίνια, τα ροδάκινα, τα τζάνερα και άλλα ήταν άγνωστα στο διαιτολόγιο των αρχαίων. Έτσι η πληθώρα των φρούτων, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές, ήταν βέβαια κάτι το αδιανόητο για αυτούς.

Η αγάπη για τα φρούτα όμως έπεισε πολλούς ποιητές, ότι αξίζει ν’ αφιερωθούν μερικοί στίχοι σ’ αυτά.
Ακόμη, οι αρχαίοι συγγραφείς έλεγαν κάρυα όλους τους καρπούς με τον σκληρό φλοιό.
Η Δαμασκός της Συρίας, αναφέρουν κάποιοι πως ονομάστηκε έτσι από τα καλά δαμάσκηνα που έβγαιναν στα μέρη της.

Οι Ρόδιοι και οι Σικελοί έλεγαν τα δαμάσκηνα «βράβυλα», άλλοι τα έλεγαν «κοκκύμπλα», ενώ ένας ποιητής-συγγραφέας ο Θεόφραστος ο Συρακόσιος μιλάει για «δαμάσκηνα και σποδιάς», ένα είδος από άγρια δαμάσκηνα.

Τα μήλα ήταν επίσης γνωστά στους αρχαίους, όχι όμως με την πλούσια ποικιλία που παρουσιάζονται σήμερα στην αγορά.
Τα γλυκά μήλα τα έλεγαν «Ορβικλάτα» και τα πιο ζουμερά «σητάνια» ή «πλατάνια».

Περίφημα ήταν τα μήλα της Κορίνθου, που παλαιότερα λέγονταν και Εφύρη ή Εφύρα.
Πάντως, η πορτοκαλιά, που πατρίδα της θεωρείται η νοτιοανατολική Ασία, ήταν άγνωστη για τους αρχαίους αφού έγινε γνωστή στην Ευρώπη το 16ο αιώνα.

Ένα άλλο φρούτο που υπήρχε, όμως, στην αρχαία Ελλάδα ήταν τα κυδώνια που τα έλεγαν «στρουθία» και «κοδύματα».
Τα ροδάκινα που ήταν γνωστά στους Πέρσες ονομάζονταν «κοκκύμπλα», με το ίδιο όμως όνομα αναφέρονται και τα δαμάσκηνα.

Από τα πιο περιζήτητα φρούτα ήταν βέβαια τα σταφύλια, αλλά όσοι τα καλλιεργούσανε τα βλέπανε περισσότερο σαν κρασί.
Το πιο αγαπημένο φρούτο των αρχαίων ήταν όμως τα σύκα. Και τα πιο περίφημα ήταν τα σύκα της Αττικής, κάτι που ύμνησαν αρκετοί. Γι’ αυτό και ο Ίστρος (ένας γραμματικός, ποιητής και ιστορικός από την Κυρήνη) λέει στα «Αττικά» ότι «τα σύκα της Αττικής, που θεωρούνται και τα καλύτερα, δεν πρέπει να εξάγονται, ώστε να τα απολαμβάνουν μόνο οι Αθηναίοι...». Ακόμη αναφέρει, πως πολλοί όμως έκαναν μυστικά την εξαγωγή.

Η αγάπη και η εκτίμηση των αρχαίων για τα σύκα ασφαλώς μας εντυπωσιάζει, αφού πολλοί ποιητές και συγγραφείς έχουν αναφερθεί με πολύ μεγάλο θαυμασμό σ’ αυτά.
Τα σύκα υπήρχαν σε αφθονία και σε μεγάλη, για εκείνη την εποχή, ποικιλία. Τα πιο γνωστά ήταν τα χελιδώνια σύκα, οι αγριοσυκιές γενικά, οι λευκοαγριοσυκιές, οι φιβαλέους και οι οπωροβασιλίδας. Γνωστά επίσης ήταν τα ασπρόσυκα τα οποία τα έλεγαν «λευκερινεά» και μερικά που είχαν ξινή γεύση «οξάλια».

Φημισμένα ήταν και τα ροδίτικα σύκα, που ο Σαμιώτης κωμωδιογράφος Λυγκεύς τα συγκρίνει, στις «Επιστολές» του, με τα σύκα της Αττικής.
Αλλά και τα σύκα της Πάρου τα σύγκριναν με άλλα αγριόσυκα για να φανεί η νοστιμάδα τους.
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν διάφορα είδη σύκων.
Ο Φιλήμων, στις «Αττικές λέξεις», αναφέρεται στα βασιλικά σύκα.

Στην Αχαΐα ήταν συκιές που ωρίμαζαν το χειμώνα και οι καρποί τους λέγονταν «κοδώνια σύκα».
Μερικές συκιές καρποφορούσαν δύο φορές το χρόνο, και λέγονταν «δίφορες». Μερικοί μάλιστα συζητούσαν και για τρίφορη συκιά (φρούτα τρεις φορές το χρόνο) που έβγαινε όμως μόνο στη νήσο Κέα.

Το σύκο ήταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους αλλά και στους απογόνους τους, που έχουν πάρει το όνομα του αρκετά χωριά στην εποχή μας.
Τα κρασιά
Το κρασί ήταν κάτι το απαραίτητο στα γεύματα των αρχαίων και βέβαια στα συμπόσια, όπου έρεε άφθονο. Όμως δεν έπιναν το κρασί όπως εμείς, αλλά νερωμένο, όχι μόνο με γλυκό αλλά και με θαλασσινό νερό, αφού απέφευγαν να το πίνουν, όπως φαίνεται, ανέρωτο (άκρατος οίνος, όπως το έλεγαν). Βέβαια, έδιναν μεγάλη σημασία στην αναλογία του νερού με το κρασί αφού τους ήταν πολύ αγαπητό και δεν έπρεπε να γίνει κανένα απολύτως λάθος.


Η αναλογία λοιπόν με το νερό ήταν, συνήθως, στο μισό ή τρία μέρη νερό και δύο κρασί. Το νερό, ανάλογα με την εποχή, ήταν χλιαρό ή κρύο.
Μερικές φορές έριχναν μέσα και παγάκια, που τα έφερναν από τα βουνά και τα διατηρούσανε μέσα σε άχυρα.

Βέβαια, το παγωμένο κρασί ήταν μια πολυτέλεια. Τα δροσερά πηγάδια, έτσι, ήταν σχεδόν απαραίτητα αφού χρησίμευαν, φυσικά, για ψυγεία και τα καλά σπίτια φρόντιζαν να έχουν τους ειδικούς κάδους (ψυκτήρες) όπου έβαζαν και χιόνι για να παγώνει, όχι μόνο το κρασί αλλά και το νερό.
Οι αρχαίοι, ακόμη, έβαζαν συχνά μέσα στα κρασιά τους και διάφορα αρώματα, όπως θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο, δεντρολίβανο, μυρτιά, ακόμη και μέλι, αλλά ποτέ ρετσίνη. Ένα τόσο ευωδιαστό κρασί έπαιρνε και το χαρακτηριστικό του όνομα, το έλεγαν «τρίμα».

Ακόμη, έφτιαχναν το κρασί με διαφορετικούς τρόπους, από τους σημερινούς, γεγονός που δείχνει πόσο εξελίχθηκε με τα χρόνια η παρασκευή του κρασιού.
Ο τρύγος λοιπόν γινόταν με συνοδεία αυλού που ρύθμιζε τις κινήσεις κι ήταν, όπως άλλωστε και σήμερα, ένα πολυήμερο πανηγύρι.

Τα σταφύλια τα έβαζαν σε μέρος που να τα βλέπει καλά ο ήλιος, για να φύγει το νερό που είχαν μέσα τους. Ύστερα τα πατούσαν, πάλι με χορούς και τραγούδια, κι άφηναν το μούστο να βράσει πέντε μέρες, μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι, τοποθετημένο σε σκιερό μέρος. Κατόπιν μάζευαν το γλυκό υγρό απ’ τον αφρό, που ήταν γεμάτο ζάχαρη, κι αποθήκευαν το μούστο σε πιθάρια που, πολλές φορές, τα έβαζαν μέσα στη γη. Τα σκέπαζαν και περίμεναν να μπει για καλά ο χειμώνας, για να τ’ ανοίξουν. Αρκετοί πάντως είχαν την υπομονή να περιμένουν μέχρι την άνοιξη, οπότε το κρασί ψηνόταν καλύτερα.
Ο τρύγος ήταν ένα από τ’ αγαπημένα θέματα για πολλούς αρχαίους. Αρκετοί συγγραφείς έχουν αφιερώσει στίχους και σ’ αυτόν.

Οι Αθηναίοι πάντως φρόντιζαν ν’ ανοίγουν τα πιθάρια τους την πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων, και ο κάθε νοικοκύρης, με το πρώτο κιόλας ποτήρι, έκανε σπονδή στο Διόνυσο, τον αγαπητό τους θεό, του κρασιού.
Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού.

Για να διατηρήσουν το μούστο, όμως, όλοι έριχναν μέσα και νερό αλατισμένο, όπως και διάφορα αρώματα. Και πολλές φορές έψηναν το μούστο σε σιγανή φωτιά.

Στη ρόδο και στην Κω όμως έβαζαν μέσα στο μούστο θαλασσινό νερό, γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη.
Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους αρχαίους συγγραφείς, ότι, κατά το μύθο «φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε κι ένα τρόπο οινοποιίας, που ήταν γνωστός από παλιά. Δηλαδή, η ανάμειξη του γλεύκους (μούστου), που εκπροσωπείται από το θεό Διόνυσο ή Βάκχο, με το θαλασσινό νερό.

Πολλοί μάλιστα -όπως ο Όμηρος- επαινούν και το κρασί του Μάρωνος από τη Θράκη γιατί βάζουν μέσα πολύ νερό.
Στην αρχαία Ελλάδα όμως τα γνωστότερα είδη κρασιού ήταν τέσσερα. Το άσπρο, το κιτρινωπό, το μαύρο και το κόκκινο.

Το άσπρο κρασί ήταν το ελαφρότερο, αρκετά χωνευτικό και διουρητικό, το κιτρινωπό, προς το ξανθό, είχε πιο ξινή γεύση, ενώ το μαύρο και το κόκκινο, που συνήθως είχαν γλυκιά γεύση, ήταν και τα πιο περιζήτητα.
Φυσικά τα παλιά κρασιά ήταν και τα καλύτερα, όπως άλλωστε και σήμερα. Γενικά πάντως πιστεύανε ότι όσο πιο παλιό είναι ένα κρασί τόσο πιο χωνευτικό και πιο ελαφρύ είναι.

Η αγάπη των αρχαίων για το κρασί ήταν μεγάλη, έτσι φρόντιζαν να υπάρχει τις περισσότερες φορές στο τραπέζι τους. Συγκεκριμένα πριν από το δείπνο ή το γεύμα, οι αρχαίοι ανακάτευαν το κρασί με το νερό σ’ ένα μεγάλο αγγείο, τον κρατήρα. Και οι δούλοι έπαιρναν το κρασί απ’ τον κρατήρα με μακριές κουτάλες, πήλινες, ξύλινες ή μεταλλικές, αλλά και με μια κανάτα μπορούσαν να γεμίσουν τα κύπελλα ή ποτήρια των καλεσμένων σε ένα τραπέζι.

Το κρασί αφού ήταν τόσο αγαπητό στους αρχαίους χρησίμευε βέβαια και για τις σπουδές, στις διάφορες θρησκευτικές τελετές. Μερικές φορές όμως η λατρεία ορισμένων θεοτήτων απέκλειε το κρασί, οπότε οι σχετικές σπουδές γίνονταν ακόμη και με γάλα! Είχαν όπως φαίνεται και τις προλήψεις τους όταν έπιναν ή χρησιμοποιούσαν το κρασί.

Το γεγονός όμως ότι οι Έλληνες αγαπούσαν τόσο πολύ το κρασί εξηγεί το λόγο για τον οποίο υπήρχαν τόσοι σπουδαίοι κρασότοποι στην Ελλάδα.

Το χιώτικο κρασί, παράδειγμα, που τ’ ονόμαζαν «αριούσιο», ήταν από τα ακριβότερα κρασιά στο εμπόριο και είχε μεγάλη φήμη. Όπως και το κρασί της Λέσβου που θεωρείται πολύ καλό. Καλά κρασιά ήταν ακόμη, τα κρασιά της Μυτιλήνης που οι Μυτιληναίοι τους έδιναν γλυκιά γεύση και τα ονόμαζαν πρόδρομα (τα πρώιμα) και πρότροπα (από απάτητα σταφύλια). Πασίγνωστα ήταν ακόμη τα κρασιά της Μένδης (παραλία πόλης της δυτικής ακτής της χερσονήσου Παλλήνης) όπου ράντιζαν τα σταφύλια, πάνω στα κλήματα, με το ελατήριο ή καθάρσιο (χυμός από άγρια αγγούρια) για να βγει μαλακό το κρασί. Και τέλος σε σπουδαία ζήτηση ήταν το κρασί της Ικαρίας που λεγόταν πράμνιο και δεν ήταν ούτε γλυκό, ούτε παχύ, αλλά στυφό και άγριο, με ιδιαίτερα εξαιρετική οσμή.

Τα κορινθιακά κρασιά αντίθετα όμως δεν ήταν σε ζήτηση γιατί όπως έλεγαν ήταν κρασιά βασανιστήρια και παράξενα.
Καλή φήμη δεν είχε όμως και το κρασί που φτιαχνόταν στα περίχωρα της Κερυνίας της Αχαΐας, αφού δημιουργούσε προβλήματα στις εγκύους.

Αλλά και για το κρασί της Θάσου λεγόταν πως καταπολεμούσε την αϋπνία, αλλά έφερνε και ύπνο!

Παρόλα αυτά τα καλύτερα κρασιά όπως υποστήριζαν και οι Ρωμαίοι ήταν τα ελληνικά, και από τα πιο περίφημα, του κυρίως ελληνικού χώρου, ήταν της Πεπαρήθου (Σκοπέλου), της Νάξου, της Λήμνου, της Ακάνθου (Θράκης), της Ρόδου και, από τα μικρασιατικά, της Μιλήτου.
Εκτός της κυρίως Ελλάδας ξεχώριζαν ακόμη το «χαλυβώνιο» κρασί της Δαμασκού, με κύριο προμηθευτή τη βασιλική αυλή της Περσίας, καθώς και τα φοινικικά κρασιά.

Περίεργο πάντως είναι το γεγονός πως οι αρχαίοι Έλληνες αγνοούσαν ή απέφευγαν το ζύθο, το εθνικό ποτό των Αιγυπτίων, που γινόταν από κριθάρι ή σίκαλη και από χουρμάδες, παρά τις τόσες συναλλαγές που είχαν.

Πάντως, η αρχαία Ελλάδα όπως φαίνεται είχε μεγάλη ποικιλία κρασιών, έτσι, επόμενο ήταν τα κρασιά να παίρνουν μια από τις πρώτες θέσεις στις αγορές του αρχαίου κόσμου.

Η μεγάλη αυτή ποικιλία κρασιών οδήγησε πρώτα τους Έλληνες και στη συνέχεια τους Ρωμαίους να ιδρύσουν τα «εμπορεία», όπου μπορούσε κανείς ν’ ανταλλάξει σκλάβους με τα καλύτερα κρασιά.

Πολλές περιοχές που είχαν άφθονα κρασιά φρόντιζαν για την εξαγωγή τους.
Όσα κρασιά ήταν να περάσουν στο εμπόριο φυλάγονταν μέσα σε μεγάλα και κατάλληλα πιθάρια, ενώ τα σπιτικά κρασιά ή όσα πήγαιναν στην κοντινή αγορά τα έβαζαν σε ασκούς από χοιρινά ή κατσικίσια δέρματα.

Τα πιθάρια είχαν πάνω τους και μία ειδική σφραγίδα με τ’ όνομα του εμπόρου καθώς και των τοπικών αρχόντων της περιοχής.

Η εισαγωγή και η εξαγωγή όμως των κρασιών ήταν κανονισμένες, κυρίως στο νησί Θάσο, με ειδικούς νόμους που τιμωρούσαν τις απάτες και νοθείες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα πραγματικό «προστατευτισμό».

Μέσα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως το κρασί αντιπροσώπευε τους αρχαίους Έλληνες και αυτοί το λάτρευαν αφού ήταν απαραίτητο για τη ζωή τους.
Το κυνήγι

Το κυνήγι, κυρίως με τα τόξα, το αγαπούσαν όλοι οι... πολεμιστές, αφού ήταν άφθονο στην αρχαία εποχή και υπήρχαν μεγάλες εκτάσεις όπου δεν πατούσε ανθρώπινο πόδι.

Τα δολώματα που χρησιμοποιούσαν ήταν κυρίως μικρά πιτσούνια και τυφλωμένα περιστεράκια!
Οι αρχαίοι έτρωγαν όχι μόνο τα περιστέρια αλλά όλα τα πετούμενα, ακόμη και τα μικρά σπουργίτια, εκτός απ’ τα κοράκια, με το σκληρό και στυφό κρέας τους. Απέφευγαν όμως να τρώνε και τα ορτύκια, αφού τα φυλάγανε για τις αξιολάτρευτες ορτυκομαχίες τους μια και το χρήμα είχε και αυτό την τιμητική του θέση στην κοινωνία.

Τα προϊόντα του κυνηγιού ήταν ακόμη, κυρίως, τσίχλες, συκοφάγοι, κοτσύφια, πέρδικες, ψαρόνια, αγριόπαπιες, χήνες κ.λ.π.
Αλλά από τα πιο ζηλευτά θηράματα ήταν οι αγριόχοιροι, τα ελάφια και τα ζαρκάδια, που ζούσαν τότε σ’ όλα τα ελληνικά βουνά.

Τέλος, τα αγαθά του κυνηγιού θεωρούνταν βέβαια από τους αρχαίους ως τα πιο νόστιμα.
Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων όπως φαίνεται ήταν πλήρης αν αναλογιστούμε τις τροφές που υπήρχαν τότε. Και οι Έλληνες δείχνουν να ήταν περισσότερο καλοφαγάδες παρά λιτοδίαιτοι, αφού στα συμπόσια τους τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, τα τραπέζια ήταν γεμάτα από πλήθος διαφόρων τροφών, και γευμάτων.



Εξάλλου, οι αρχαίοι έλεγαν πως ένα υγιές και καλό μυαλό πρέπει να βρίσκεται μέσα σε ένα υγιές σώμα. Δηλαδή όσο σημαντικό θεωρούσαν την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, τόσο σημαντικό θεωρούσαν και την καλή και σωστή διατροφή του.
Η εργασία αυτή με βοήθησε αρκετά να μάθω περισσότερα απ’ όσα γνώριζα για το διαιτολόγιο των προγόνων μας. Ήταν για μένα αρκετά σημαντική αφού μου πρόσφερε αρκετές πληροφορίες και γνώσεις για τη ζωή, γενικά, των αρχαίων Ελλήνων.

Και, πραγματικά, γνώρισα καλύτερα όχι μόνο τις διατροφικές επιλογές των αρχαίων Ελλήνων αλλά και τον τρόπο ζωής τους, γιατί πιστεύω πως μέσα από τη διατροφή κάποιου λαού μπορείς να καταλάβεις, λιγότερο ή περισσότερο, και τις καθημερινές του συνήθειες.

Της Αμαλίας Κ Ηλιάδη

Ζάχαρη η Στέβια

Αφήστε τη Ζάχαρη, Αφήστε την Ασπαρτάμη. Καιρός Για Στέβια!



Απόλυτα φυσική και ασφαλής γλυκαντική ουσία. Ιδανική για τους διαβητικούς! Μεγάλη ευκαιρία για τους Έλληνες Αγρότες. Ραγδαία Αναπτυσσόμενη αγορά η οποία θα φθάσει τα 12 δις δολάρια το 2012!

Η ιστοσελίδα στέβια.gr χαιρετίζει και πανηγυρίζει και αυτή για την τελική έγκριση της Στέβιας από την ΕΕ για χρήση ως γλυκαντική ουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα.
Η έγκριση αυτή της ΕΕ είναι η ευτυχής κατάληξη της προσπάθειας πολλών πρωτοπόρων Γεωπόνων, όπως και της δικής μας, για τον τελικό θρίαμβο της Στέβιας.

Έληξε πλέον η περίοδος της αμφισβήτησης, της συκοφάντησης και του εμπορικού πόλεμου σε βάρος της Στέβιας, καθώς επίσης και η μακρά περίοδος της «πειραματικής καλλιέργειας και χρήσης της Στέβιας». Τώρα έφτασε η ώρα του θριάμβου της Στέβιας για να καλλιεργηθεί και στην Ελλάδα και στην ΕΕ και για να προσφέρει μια κερδοφόρα διέξοδο στους Έλληνες αγρότες.

Ακόμη παράλληλα ήλθε η ώρα η καλλιέργεια και η βιομηχανική μεταποίηση της Στέβιας να συμβάλλει στην αγροτική και βιομηχανική ανάπτυξη και στο ΑΕΠ της Ελλάδας, όπως το τονίζαμε σε εισηγήσεις μας σε Υπουργεία, σε άρθρα μας στον τύπο, σε αναρτήσεις μας στο διαδίκτυο, αλλά και στο βιβλίο μου για τη Στέβια : «ΣΤΕΒΙΑ. Γλυκιά, αλλά αθώα. Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΒΙΑΣ»
Τώρα απομένει πλέον να δραστηριοποιηθεί και το ΥΠΑΑΤ, αλλά και όλοι οι πρωτοπόροι αγρότες ατομικά για να ενημερωθούν και να εκπαιδευτούν χωρίς καθυστέρηση στην καλλιέργεια της Στέβιας, ώστε να αποφύγουν τα λάθη στο ξεκίνημα της καλλιέργειας, διότι έτσι υπάρχει ο κίνδυνος να απογοητευτούν από τα πρώτα τυχόν λάθη τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που είχε απομείνει παγκόσμια ουραγός των διεθνών εξελίξεων στο θέμα της Στέβιας και ήταν το τελευταίο κάστρο, αντιστεκόταν στην κυριαρχία τςη Στέβιας και ύστερα από αδικαιολόγητη και επιζήμια καθυστέρηση με απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την 11 Νοεμβρίου του 2011 ενέκρινε τελικά τη χρήση των γλυκοζιτών της Στέβιας στα τρόφιμα και ποτά.

Ο κανονισμός έχει εγκριθεί επίσημα για την 11 Νοεμβρίου και θα τεθεί σε ισχύ είκοσι ημέρες μετά τη δημοσίευση στην Επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ, η οποία επήλθε στις 12 Νοεμβρίου.
Επομένως η κυκλοφορία και η κατανάλωση προϊόντων, που θα περιέχουν Στέβια θα επιτρέπεται από την 2 Δεκεμβρίου του 2011.
Οι γλυκοζίτες της Στέβιας ( Steviol glycosides ) προέρχονται και παράγονται από το φυτό Στέβια, που είναι ένας μικρός θάμνος αυτοφυής στην Παραγουάη στη Νότια Αμερική.

Η Στέβια βοτανικά ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των Αστερανθών ή Συνθέτων ( Asteraceae ή Compositae ), δηλαδή στην ίδια οικογένεια με τον Ηλίανθο, το Χαμομήλι, τη Μαργαρίτα, το Μαρούλι, τα Αντίδια και τα Χρυσάνθεμα και είναι και αυτή ένα αρωματικό φυτό επίσης.

Όλοι οι κορυφαίοι παγκόσμιοι οργανισμοί σε θέματα ασφάλειας τροφίμων ( όπως η κοινή Επιτροπή εμπειρογνωμόνων JECFA του FAO / WHO του ΟΗΕ, η Επιτροπή Τροφίμων και Ποτών των ΗΠΑ (FDA ) και η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA), έχουν αποδείξει με έρευνες τους και έχουν δεχθεί με αποφάσεις τους, ότι η Στέβια και οι Γλυκοζίτες της Στέβιας είναι ασφαλές τρόφιμο και γλυκαντικό και είναι κατάλληλο για χρήση από άτομα με σακχαροδιαβήτη, διότι δεν έχουν καθόλου θερμίδες και δεν ανεβάζουν τον γλυκαιμικό δείκτη του αίματος.
Επομένως η χρήση της Στέβιας ( που είναι φυσική τροφή και με μηδέν θερμίδες) είναι σωστή επιλογή για την υγιεινή διατροφή όλων μας και για τον περιορισμό των βλαβερών συνεπειών της υπερκατανάλωσης της γνωστής τευτλοζάχαρης και καλαμοζάχαρης.

Η Στέβια χρησιμοποιείται σε ένα ευρύ φάσμα προϊόντων, όπως σε πολλά τρόφιμα ( στα γιαούρτια, στα δημητριακά διαίτης, στα αρτοσκευάσματα και στα είδη ζαχαροπλαστικής, στα ποτά και αναψυκτικά, στη σοκολάτα και στα προϊόντα σοκολάτας και απομιμήσεις σοκολάτας, στα Παγωτά, στις μαστίχες, στις καραμέλες), αλλά και στα διάφορα καλλυντικά ( αντιγηραντικές κρέμες και μάσκες προσώπου, στα σαμπουάν και σαπούνια) καθώς στις οδοντόκρεμες.

Εκατοντάδες νέα προϊόντα με χρήση της Στέβιας θα εμφανίζονται πλέον νόμιμα και επίσημα σε όλα τα ράφια των Σούπερ Μάρκετ, των Φαρμακείων, των καταστημάτων Βιολογικών Προϊόντων κ. ά. είδους καταστήματα, στα οποία ήδη κυκλοφορούσαν παράνομα.
Πηγή :

http://stevia-gr.blogspot.com/

Φάρμακο το ελαιόλαδο

ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ: ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ


Στα ράφια των φαρμακείων θα βρεθεί στο μέλλον το ελαιόλαδο, καθώς οι επιστήμονες ανακαλύπτουν όλο και περισσότερες ευεργετικές, για την υγεία, ιδιότητες που διαθέτει το πολύτιμο εθνικό προϊόν.
Ο δρόμος έχει ήδη ανοίξει από την αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου «εξειδικευμένα ελαιόλαδα» βρίσκονται στις προθήκες φαρμακείων.
Μελέτη ερευνητικής ομάδας του Πανεπιστημίου Αθηνών με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Φαρμακογνωσίας και Χημείας Φυσικών Προϊόντων στο Φαρμακευτικό Τμήμα του Ιδρύματος, Προκόπη Μαγιάτη, η οποία έγινε με κίνητρο τις αναφορές σε φαρμακευτικές δράσεις του λαδιού στην αρχαία Ελλάδα, απέδειξε ότι πέρα από τις ως τώρα ευεργετικές ιδιότητες που αναφέρονται σε λαϊκές παροιμίες, το ελαιόλαδο διαθέτει αντιοξειδωτικές, νευροπροστατευτικές, καρδιοπροστατευτικές και άλλες ιδιότητες.
Η νέα «ανακάλυψη» είναι η ουσία ελαιοκανθάλη η οποία έχει ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση εφάμιλλη με εκείνες που απαντώνται σε φάρμακα και είναι αυτή που προκαλεί «κάψιμο» στον λαιμό κατά την κατάποση και αυτό δείχνει για τους εμπειρικούς ελαιοκαλλιεργητές ότι το λάδι είναι καλό, καθώς και η ελαιασίνη που είναι η πιο ισχυρή αντιοξειδωτική ουσία του ελαιόλαδου.
Δύο χιλιάδες χρόνια πριν, ο Διοσκουρίδης συνιστούσε ως βέλτιστο έλαιο για την υγεία εκείνο που αποκαλείτο ωμοτριβές ή ομφάκινο.
Μάλιστα συνιστούσε τη χρήση του συγκεκριμένου ελαιολάδου για οδονταλγίες ή κεφαλαλγίες, όπως δηλαδή χρησιμοποιούνται σήμερα τα κλασικά μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

Ο Διοσκουρίδης μιλούσε προφανώς για το γνωστό αγουρέλαιο, που παράγεται από ανώριμες ελιές στην αρχή της ελαιοκομικής περιόδου (ωμός ή ομφάκινος είναι ο ανώριμος καρπός). Από την αρχαιότητα, λοιπόν, ήταν γνωστό ότι δεν είχαν την ίδια δραστικότητα για την προστασία της υγείας όλα τα ελαιόλαδα.

Ο κ. Μαγιάτης με τη συνεργάτη του Ελένη Μέλλιου, πραγματοποίησαν έρευνα σε 150 δείγματα ελαιολάδου από Μεσσηνία, Λακωνία, Ηλεία, Κορινθία, Αργολίδα, Αττική, Βοιωτία, Εύβοια, Χαλκιδική, Νησιά Ιονίου, Πρέβεζα, Θάσο και Λέσβο, αλλά και από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ, και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ποσότητα των αντιφλεγμονωδών ουσιών στο λάδι της κορωνέικης ελιάς είναι αρκετά υψηλή, αλλά και ότι η ποσότητα των ουσιών αυτών στο λάδι του δήμου Μεσσήνης είναι πολύ υψηλότερη από τον μέσο όρο.
Αυτό, κατά τον κ. Μαγιάτη, οφείλεται σε πολλούς και σύνθετους λόγους, όπως στις κλιματολογικές συνθήκες, στα εδαφολογικά στοιχεία, στη φροντίδα ενδεχομένως των καλλιεργητών και των ελαιοτριβέων κ.λπ., και σύμφωνα με τον ίδιο, πρέπει να γίνει μελέτη σε βάθος, ώστε να εξακριβωθεί τι επηρεάζει την ποιότητα του ελαιολάδου, αλλά και για να ληφθούν εκείνα τα μέτρα που θα τη βελτιώσουν ακόμη περισσότερο και θα αναδείξουν τις μοναδικές ιδιότητες που έχει το ελαιόλαδο κάθε περιοχής.
Η μελέτη που πραγματοποιήθηκε, διευκρινίζει ο κ. Μαγιάτης, δεν αφορά τη γευστική ποιότητα του λαδιού αλλά μόνο την προοπτική αξιοποίησής του ως προς τον υγειοπροστατευτικό του χαρακτήρα.

Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι τα εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα που παράγονται στην Ελλάδα έχουν πολύ μεγάλη διακύμανση στις συγκεντρώσεις των υπό μελέτη ουσιών με εύρος η καθεμία από 0 έως 200 mg/L, ενώ αθροιστικά όλες μαζί κυμαίνονταν από 0 έως 450 mg/L.

Διαπιστώθηκε ακόμη ότι ορισμένες ελληνικές ποικιλίες (Μεγαρίτικη, Μανάκι, Αγουρομανάκι, Αδραμυτινή) ανεξάρτητα από την περιοχή προέλευσης είχαν σχετικά μικρή περιεκτικότητα γεγονός που επιβεβαιώνει την παραδοσιακή γνώση και εμπειρία ότι τα λάδια από αυτές τις ποικιλίες δεν «καίνε» και μπορούν να καταναλωθούν άμεσα, ως προτιμώνται και στη ζαχαροπλαστική.
Η ποικιλία, που έδειξε το μεγαλύτερο δυναμικό παραγωγής των υπό μελέτη ουσιών, ήταν η κορωνέικη.
Ακόμη όμως και στην περίπτωση που το λάδι προερχόταν από την ίδια ποικιλία και από την ίδια γεωγραφική περιοχή παρατηρήθηκαν σημαντικές διακυμάνσεις οι οποίες συσχετίστηκαν με την εποχή συλλογής (δηλαδή τον βαθμό ωρίμανσης της ελιάς), αλλά και με τον τρόπο λειτουργίας του ελαιοτριβείου (τύπος και θερμοκρασία). Συνολικά φάνηκε ότι όταν η ελιά δεν αρδεύεται, όταν ελαιοποιείται σε πρώιμο στάδιο και σε διφασικό ελαιοτριβείο με ψυχρή έκθλιψη, επιτυγχάνονται οι υψηλότερες συγκεντρώσεις, συμπέρασμα που συμπίπτει με συμπεράσματα άλλων πρόσφατων ελληνικών και διεθνών μελετών.
Ωστόσο, αν και το φαινόμενο είναι πολυπαραγοντικό και περίπλοκο και χρειάζεται ακόμα εκτενέστερη μελέτη με περισσότερα δείγματα από όλη την Ελλάδα, διαφάνηκε ότι στατιστικά τα δείγματα προερχόμενα από τη Μεσσήνη είχαν υψηλότερο μέσο όρο περιεκτικότητας σε σχέση με το συνολικό μέσο όρο από τα δείγματα όλης της υπόλοιπης Ελλάδας και μάλιστα σε ορισμένα δείγματα μετρήθηκαν μερικές από τις υψηλότερες τιμές που έχουν βρεθεί παγκοσμίως.
Σημειώνεται ότι στη Μεσσήνη καλλιεργείται σχεδόν αποκλειστικά η μη αρδευόμενη Κορωνέικη ποικιλία, ενώ τα περισσότερα ελαιοτριβεία είναι διφασικά και οι παραγωγοί είναι ευαισθητοποιημένοι τόσο στο θέμα της εποχής συλλογής όσο και στο θέμα της θερμοκρασίας παραγωγής του λαδιού.
Είναι βέβαιο, υπογραμμίζει ο κ. Μαγιάτης, ότι και άλλες περιοχές της Ελλάδα θα διαθέτουν παρεμφερή χαρακτηριστικά και εναπόκειται σε μελλοντική έρευνα να τις εντοπίσει και να τις προβάλει. Μεμονωμένα δείγματα από τη Λακωνία, τη Θάσο και την Κρήτη ήδη έδειξαν τέτοια δυναμική.
Επίσης, η διαφορά ήταν πάρα πολύ μεγάλη σε σχέση με τις τιμές που παρατηρήθηκαν σε τυχαία δείγματα ελαιολάδων του εμπορίου.

Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που προέκυψε, είναι ότι κάθε ποικιλία παρουσίαζε το δικό της χημικό προφίλ, το δικό της «δακτυλικό αποτύπωμα», θυμίζοντάς μας την περίπτωση του κρασιού.

Όπως το κάθε κρασί έχει το δικό του χαρακτήρα και χρησιμοποιείται σε διαφορετική περίσταση έτσι και το κάθε ελαιόλαδο είναι διαφορετικό και πρέπει να αντιμετωπίζεται με αντίστοιχο σεβασμό.
«Δεν είναι μακριά η μέρα που θα δούμε και στην ελληνική αγορά εξειδικευμένα καταστήματα που θα διακινούν αποκλειστικά προϊόντα ελιάς και ιδίως τυποποιημένα ελαιόλαδα μικρών παραγωγών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τόσο ποικιλιακής όσο και γεωγραφικής προέλευσης. Ίσως ακόμα δεν είναι μακριά και η μέρα που θα δούμε επεξεργασμένα ελαιόλαδα να περνούν το κατώφλι του φαρμακείου» αναφέρει ο καθηγητής.

Το ελαιόλαδο, καταλήγει, είναι ένα εθνικό προϊόν και χρειάζεται στήριξη σε ερευνητικό επίπεδο για να μπορέσει να προχωρήσει η αξιοποίησή του.

«Είναι βέβαιο ότι στο μέλλον, με τις μεθόδους που ήδη διαθέτουμε, το ελαιόλαδο θα πιστοποιείται για την περιεκτικότητά του σε συγκεκριμένα βιοδραστικά συστατικά και έτσι δεν θα είναι ένα απλά υγιεινό τρόφιμο, αλλά ένα φάρμακο του μέλλοντος».

Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών λειτουργεί ομάδα υποστήριξης της έρευνας για το ελαιόλαδο, ομάδα η οποία συνεργάζεται στενά με το κέντρο ελαιολάδου στην Καλιφόρνια και δέχεται δείγματα προς ανάλυση από οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο παραγωγό με στόχο την πλήρη χαρτογράφηση σε πανελλαδικό επίπεδο και την προβολή του ελληνικού ελαιολάδου.

«Όνειρό μας είναι η δημιουργία ενός πανεπιστημιακού κέντρου ελαιολάδου που θα ασχολείται με τη μελέτη του ελληνικού ελαιολάδου και τη συνεισφορά του στην υγεία του ανθρώπου» καταλήγει ο κ. Μαγιάτης.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ρίχνει λάδι στη φωτιά

Από την Μεσσην.εφημ. "ΕΛEΥΘΕΡΙΑ" 21-02-2011


Σημαντική ευκαιρία αλλαγής ελαιουργικής πολιτικής
η τροποποίηση του ΠΟΠ Καλαμάτας

Οι παρατηρήσεις της Κομισιόν στην αίτηση τροποποίησης των προδιαγραφών του ελαιολάδου ΠΟΠ Καλαμάτας που καταχωρίστηκαν το 1993, καθώς κι ο τρόπος με τον οποίο μας παρέχονται, μας προσφέρουν την ευκαιρία από την μια να διορθώσουμε λάθη-προϊόντα εκείνης της εποχής- και από την άλλη να καλύψουμε παραλείψεις.
Μοναδική ευκαιρία που αν την δράξουμε μπορούμε να πραγματοποιήσουμε πραγματικό άλμα προς μια αντίληψη δυναμική της ποιότητας των αγροτικών προϊόντων. Ποιότητα που με θεμέλιο την κληρονομιά της παράδοσης εξελίσσεται και προσαρμόζεται με βάση την δουλειά και την πείρα του ανθρώπου, τις επιτεύξεις της τεχνικής και της επιστήμης, τους νόμους της αγοράς.
Στην ανταγωνιστική οικονομία όπου ζούμε, η οποία απαιτεί μια συνεχή βελτίωση του επιπέδου ποιότητας, μια στατική αντίληψη της παραγωγής και της μεταποίησης του καρπού και του λαδιού σαν εκείνη του 1993 έχει πια ξεπεραστεί από την ιστορία.

Τότε ίσως ήταν δύσκολο να καταλάβουμε πχ. ότι η παραγωγή και η αξιοποίηση της ποιότητας ήταν βασικά και πρωταρχικά δουλειά των πρωταγωνιστών της αγροτοβιομηχανικής αλυσίδας (παράγαμε, πουλούσαμε και θα συνεχίζαμε να πουλάμε χύμα).

Σήμερα καταλαβαίνουμε όλοι ότι ποιότητα του προϊόντος (που σημαίνει πρώτα απ‘ όλα ικανοποίηση των προσδοκιών του καταναλωτή της κάθε ιστορικής στιγμής) και ποιότητα των μέσων αξιοποίησης του είναι αδιαχώριστες.
Οι παρατηρήσεις της ΕΕ μας προσφέρουν την δυνατότητα, αρκεί να το θέλουμε, να κόψουμε τον ομφαλικό δεσμό που μας κρατάει δεμένους με τις ξεπερασμένες αντιλήψεις του παρελθόντος.

Τρείς κατά την γνώμη μας είναι οι κυριότεροι κρίκοι της «αλυσίδας της ποιότητας·» που χρειάζονται αναπροσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες παραγωγής, επεξεργασίας και αξιοποίησης του λαδιού μας. Τους οποίους οι παρατηρήσεις της Κομισιόν μας παροτρύνουν να αντιμετωπίσουμε:

1.- Ο κρίκος που ενώνει το χωράφι με την φάση του αλέσματος του καρπού (συλλογή, μεταφορά, αποθήκευση)-
Όταν οι ανταγωνιστές μας (τα άλλα λάδια ποιότητας των άλλων χωρών) επενδύουν για να ανεβάσουν το επίπεδο ποιότητας τους εμείς δεν μπορούμε να μένουμε κολλημένοι στο πιο εύκολο αγνοώντας τις επιπτώσεις του στην ποιότητα του προϊόντος, την φυσικοχημική και ιδιαίτερα την οργανοληπτική.
Ακριβώς γι αυτό τα σοβαρά ΠΟΠ στις άλλες χώρες καθορίζουν την διάρκεια, την αρχή και το τέλος της συγκομιδής για να προσφέρει λάδι της κατηγορίας ΠΟΠ. Το λάδι που προέρχεται από ελαιόκαρπους που συλλέχτηκαν το Φλεβάρη δεν έχει την ίδια ποιότητα με το λάδι που παράγαμε τον Δεκέμβρη. Γι αυτό αν θέλουμε να ποντάρουμε πραγματικά στην ποιότητα οι προδιαγραφές πρέπει να ρυθμίσουν με νέο πνεύμα αυτό το θέμα.
Όπως πρέπει να ξεπεράσουμε και το δημογεροντικό «ναι μεν αλλά»: τελάρα ναι (ποτέ) αλλά και σάκοι (πάντοτε) στην μεταφορά και στην αποθήκευση. Πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα αν θέλουμε να παράγουμε λάδι ποιότητας και να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε το πούλημα του λαδιού χύμα στους ιταλούς σε τιμές ισπανικές ότι πρέπει να σταματήσουμε να μεταφέρουμε στο λιοτρίβι σειρές τα σακιά γεμάτα «χαμούρι»…
Όπως δεν μπορούμε να αποθηκεύουμε το προϊόν σε ανοιχτούς ξεσκέπαστους χώρους και η διάρκεια του χρόνου από την συλλογή στο πάτημα να ξεπερνάει τις 36 ώρες όπως τουναντίον απαγορεύουν οι προδιαγραφές όλων των ΠΟΠ στο εξωτερικό. Δεν νομίζουμε ότι στην Μεσσηνία λείπει το βιομηχανικό δυναμικό σύνθλιψης. Δεν μας λείπουν τα ελαιοτριβεία.

2.­Το όνομα του καλαματιανού ελαιόλαδου είναι ένα από τα λίγα ντε φάκτο brand name αλλά δεν είναι καταχωρισμένο. Η ΕΕ όχι μόνο δεν μας το απαγορεύει αλλά εύσχημα αναρωτιέται στις παρατηρήσεις της γιατί δεν ζητάμε την κατοχύρωσή του. Στο εξωτερικό σχεδόν όλα τα ΠΟΠ κατοχύρωσαν τον λογότυπό τους με τις προδιαγραφές. Ελπίζουμε να μην χάσουμε κι αυτή την ευκαιρία και μείνουμε ακόμη στητοί σαν κυπαρίσσια στο κοιμητήρι του παρελθόντος μας.

3.- Η Κομισιόν με τις παρατηρήσεις της εκφράζει την έκπληξή της γιατί δεν προβλέπουμε να γίνεται η εμφιάλωση του λαδιού μας ΠΟΠ στα όρια της Γεωγραφικής ζώνης προέλευσης σαν μέσο που ενισχύει την τοπική οικονομία και την βελτίωση της ποιότητας με τις μεγαλύτερες δυνατότητες ελέγχου και παρακολούθησης του προϊόντος που προσφέρει.

Σήμερα με την ανάπτυξη της τοπικής βιοτεχνίας και βιομηχανίας, που μπορεί να εμφιαλώσει όλο το λάδι ΠΟΠ Μεσσηνίας, μόνο ένα μέρος του λαδιού ΠΟΠ Καλαμάτα εμφιαλώνετε έξω από την γεωγραφική ζώνη προέλευσης. Οι εμφιαλωτές αυτοί εμφιαλώνουν και άλλα λάδια ΠΟΠ. Αγοράζοντας χύμα το προϊόν από τα εμπορικά κανάλια και τον βάζουν σε ανταγωνισμό με άλλα παρεμφερή προϊόντα. Όπως τα πολυκαταστήματα των διατροφικών αλυσίδων. Έτσι ή συμπίεση των τιμών είναι διπλή : και στην κατανάλωση και στην φάση επεξεργασίας.
Αν στις αρχές της δεκαετίας του 90 το βιομηχανικό μεσσηνιακό δυναμικό ήταν στα σπάργανα σήμερα δεν είναι έτσι και περιμένει μόνο κίνητρα για να αναπτυχθεί. Πόσο θα περιμένει ακόμη;
Ας επισημάνομε επίσης ότι στις άλλες δυο σημαντικές ελαιοπαραγωγικές χώρες η ρύθμιση και η προώθηση των προϊόντων ΠΟΠ έχει ανατεθεί άμεσα ή έμμεσα σε τοπικούς διεπαγγελματικούς οργανισμούς της αγροτοβιομηχανικής αλυσίδας. Διερωτόμαστε γιατί στην Ελλάδα οι παραγωγοί και η τοπική βιομηχανία να μη έχουν το δικαίωμα λόγου;
Τα σημεία αυτά είναι θεμελιώδη για το χτίσιμο μιας σύγχρονης αγροτικής πολιτικής βασισμένης στην ποιότητα. Και είναι η πολιτική της ΚΑΠ ενισχυμένη τώρα με τους νέους υπό άφιξη κανονισμούς.
Τώρα με την διεύρυνση του οπτικού πεδίου που συνοδεύει την καλλικρατική Περιφέρεια θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα αυτά θα γίνουν επιλογές και της Περιφέρειάς μας και σαν τέτοιες θα προταθούν στους παραγωγούς και στους φορείς να τα αντιμετωπίσουν πριν σταλούν οι απαντήσεις στις παρατηρήσεις της Ευρώπης.



Θανάσης Μαυρούλης

Το ελαιόλαδο, το φάρμακο και η στρατηγική

Χωρίς καμία αμφιβολία, τα συμπεράσματα της έρευνας που παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες στη Μεσσήνη για τις "φαρμακευτικές" ιδιότητες του ελαιόλαδου είναι σημαντικά και μπορούν να στηρίξουν καμπάνιες για την κατανάλωση του προϊόντος. Το κακό της υπόθεσης όμως είναι πως αυτές οι ιδιότητες από μόνες τους δεν μπορούν να "σπρώξουν" το προϊόν στην αγορά, αλλά χρειάζεται να είναι ενταγμένες σε ένα γενικότερο πλαίσιο στρατηγικής για το ελαιόλαδο. Μια έννοια άγνωστη ουσιαστικά στον τόπο μας, καθώς το ενδιαφέρον εξαντλείται στην εξεύρεση μεθόδων υφαρπαγής της ψήφου των παραγωγών. Οι επιβήτορες της εξουσίας εμφανίζονται ως ειδικοί επί του θέματος αραδιάζοντας ένα σωρό ανοησίες και μοιράζοντας υποσχέσεις στο πόπολο με την ελπίδα πως θα τσιμπήσει. Και αφού η μέθοδος αποδεικνύεται αποτελεσματική, δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να την αναθεωρήσουν. Τουλάχιστον μέχρι τώρα, γιατί τα πράγματα αλλάζουν ραγδαίως και πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι κινδυνεύουν να βρεθούν συντόμως αντιμέτωποι με την οργή του κόσμου.
Για να επιστρέψουμε λοιπόν στην αρχή και να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα: Υπάρχουν πολλοί επιστήμονες που κάνουν σπουδαία δουλειά και προσφέρουν στο προϊόν, αλλά το Εργαστήριο Ελαιόλαδου θυσιάζεται στο βωμό της τροϊκανής πολιτικής που απαιτεί διάλυση ουσιαστικά του δημόσιου τομέα και καταργεί υπάρχοντα ερευνητικά κέντρα. Ο εξοπλισμός περιμένει τους επιστήμονες αλλά δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν. Οι λύσεις των αποσπάσεων, της παράλληλης απασχόλησης και άλλων μεθόδων που μπορεί να προκύψουν, στο μόνο που μπορεί να βοηθήσουν είναι να… ξεσκουριάσουν οι συσκευές. Οι τοπικοί παράγοντες δεν αντιλαμβάνονται ούτε την έννοια ούτε και τη σημασία της έρευνας. Ενδιαφέρονται να δείξουν ότι κάτι κάνουν, και δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση αν κάποια στιγμή τους δούμε να κόβουν κορδέλες για να λειτουργήσει το Εργαστήριο με… περιοδεύον προσωπικό.
Ο τόπος έχει την ανάγκη ενός ερευνητικού κέντρου υψηλών προδιαγραφών και όχι μιας τοπικής υπηρεσίας διεκπεραίωσης των εντολών της γραφειοκρατίας και των εκάστοτε πολιτικών παραγόντων. Οταν σε άλλες χώρες έχουν αναλάβει δράση ολόκληρα πανεπιστήμια προκειμένου να στηρίξουν εθνικές πολιτικές για το ελαιόλαδο και στο βαθμό που αυτό καταστεί εφικτό να τις επιβάλουν και ως παγκόσμιες, είναι αστείο να συζητούμε ακόμη στον τόπο μας με ποιον τρόπο θα μπαλωθεί η ιστορία και θα απασχοληθεί ο εργαστηριακός εξοπλισμός που έχει αγοραστεί.
Και για να γίνει κατανοητό αυτό που υπογραμμίζουμε με έμφαση εδώ και πολύ καιρό, τονίζουμε ότι ισπανικές και ιταλικές ελαιουργικές οργανώσεις που ενδιαφέρονται για την προώθηση προϊόντων ποιότητας, σε αντίθεση με τους βιομήχανους ζητούν τη μείωση των επιπέδων αλκυλεστέρων (δείκτης πιστοποίησης του έξτρα παρθένου που εφαρμόζεται εδώ και 1 χρόνο). Οι Ιταλοί μάλιστα προτείνουν εξαιρετικά χαμηλό όριο, λιγότερο από το μισό του σημερινού (που είναι στα 75 χιλ/μα ανά λίτρο). Και στη Μεσσηνία του… Εργαστηρίου Ελαιόλαδου δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική έρευνα για να δούμε πού βρίσκονται αυτά τα επίπεδα και τι στάση θα πρέπει να κρατήσουμε σε αυτό το θέμα.
Και επειδή αναφερθήκαμε σε στρατηγική, καλό θα ήταν να παραθέσουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα για το πώς καταλαβαίνουν οι άλλοι την υπόθεση αυτή από δημοσίευμα του Θαν. Μαυρούλη:
«Μετά το λανσάρισμα της στρατηγικής της, με ένα νέο λογότυπο κι έναν καινούργιο στόχο, η ιταλική Κοινοπραξία Εγγύησης του Εξτραπαρθένου (CEQ), κάνει ένα νέο βήμα προς τα εμπρός παρουσιάζοντας μια νέα σειρά έξτρα παρθένων ιταλικών ελαιόλαδων.
Το πρώτο έξτρα παρθένο που θα ανταποκρίνεται στις παραμέτρους της υψηλής ποιότητας, τις οποίες ετοιμάζεται να αναγνωρίσει το ιταλικό υπουργείο Γεωργίας ως μια νέα κατηγορία, έκανε την πρεμιέρα του στο Μιλάνο στις 28 Γενάρη 2012 στα πλαίσια του Olio Officina Food Festival.
Χαμηλό σε οξύτητα, πλούσιο σε αντιοξειδωτικά, με έντονα οργανοληπτικά προφίλ και σύνθετο άρωμα, κατάλληλο για χρήση ως καρύκευμα στα καλύτερα πιάτα, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του νέου ιταλικού έξτρα παρθένου υψηλής ποιότητας με το σήμα CEQ. Για να διασφαλιστούν οι υψηλές θρεπτικές ιδιότητες του έξτρα παρθένου αυτού το προϊόν υποβάλλεται σε αυστηρούς ελέγχους από τους τεχνικούς επιθεωρητές της κοινοπραξίας ώστε να γίνονται σεβαστοί οι πολύ αυστηρές παράμετροι ποιότητας, μεταξύ των οποίων και οι αλκυλεστέρες οι οποίοι πρέπει να παραμένουν αυστηρά κάτω των 30 χιλιοστόγραμμων/λίτρο.
Η κοινοπραξία είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός στον οποίο μπορούν να πάρουν μέρος όλοι οι φορείς της αγροτοβιομηχανικής αλυσίδας: παραγωγοί, ελαιοτριβεία, εμφιαλωτές, κι έχει σαν στόχο της την προώθηση της "ποιότητας της αγροτοβιομηχανικής αλυσίδας"».
Ενα δεύτερο παράδειγμα στρατηγικής για την αύξηση της κατανάλωσης ελαιόλαδου έρχεται από την Ισπανία όπου η υπόθεση έχει αναδειχθεί σε πραγματική επιστήμη. Εδώ και πολλά χρόνια από αυτήν εδώ τη στήλη επιμένουμε στην ανάγκη να μαθαίνουν από το σχολείο τα παιδιά τη διατροφική σημασία του ελαιόλαδου, γιατί το πρώτο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε και να διευρύνουμε την εσωτερική αγορά. Στην Ισπανία λοιπόν δημιούργησαν καρτούν από το οποίο τα παιδιά στο σχολείο μέσα από ένα διαδραστικό παιχνίδι μαθαίνουν ότι το ελαιόλαδο είναι φυσικός χυμός.
Τα διδάγματα της ιστορίας είναι πολύ απλά: Οταν στις άλλες χώρες σχεδιάζουν, προσφέρουν νέα προϊόντα, ενισχύουν την κατανάλωση ελαιόλαδου, στον τόπο μας επαναλαμβάνουμε διαρκώς ότι… έχουμε το καλύτερο λάδι που το εκμεταλλεύονται άλλοι. Δαπανάμε εργατοώρες και φαιά ουσία για εκδηλώσεις στις οποίες θα πείσουμε… αλλήλους ότι πράγματι συμβαίνει αυτό. Και περιμένουμε να σπεύσουν τα ανά τον κόσμο δίκτυα να αγοράσουν το λαδάκι μας, για να το βάλουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ (αν όχι των… φαρμακείων).

Απο την http://www.eleftheriaonline.gr/